Wróć do: MODELE

K-750 / K-750M

K-750

Jak już wiemy z historii motocykla M-72, w 1951 roku produkcję tego modelu rozpoczęła Kijowska Fabryka Motocykli (KMZ). W tym czasie motocykl ten był produkowany przez jeszcze jeden zakład - IMZ w Irbicie. W 1958 roku w KMZ rozpoczęto produkcję nowego modelu motocykla - K-750, który przez rok był produkowany równolegle z ostatnią wersją "emki", motocyklem M-72H (czyli po naszemu M-72N; IMZ produkował M-72 aż do 1961 r, do czasu pojawienia się motocykla M-61). Dlaczego motocykl nazywał się akurat K-750? Litera "K" być może ma coś wspólnego z jedną z pierwszych kijowskich konstrukcji - małolitrażowym motocyklem o nazwie "Kijewlianin".

K-750 z muzeum w Kijowie

Motocykl K-750 z muzeum zakładowego w Kijowie

Kijowscy inżynierowie przy nieznacznie zmodyfikowanym silniku zmienili całkowicie ramę i zawieszenie motocykla. Tak więc motocykl zyskał przednie zawieszenie na krótkim wahaczu pchanym, który później został zastąpiony tradycyjnym, znanym do dzisiaj z radzieckich konstrukcji, zawieszeniem teleskopowym.

Przednie zawieszenie

Tylne zawieszenie suwakowe znane z "emki" zostało zastąpione w "Kaśce" zawieszeniem wahaczowym ze sprężynowo-hydraulicznymi amortyzatorami typu 5309300-A. Amortyzator ten, w odróżnieniu od obecnie dostępnych typu 63-26 i pochodnych, ma tłoczysko o grubości 8 mm zamiast 12 mm i skok 75-87mm zamiast 70-83 mm. Sam silnik zyskał nowego rodzaju głowice, żebra chłodzące w dolnej części karteru i nową przednią pokrywę z obudową aparatu zapłonowego. W porównaniu z M-72 nowa maszyna miała zwiększony stopień sprężania z 5,5 na 6,0 i zwiększoną moc z 22 do 26 KM, ale też musiała pracować na benzynie o wyższej niż w M-72 liczbie oktanów (min. 66). Motocykl wyposażony był w skrzynię biegów typu 6204 (bez biegu wstecznego). W porównaniu do późniejszych konstrukcji KMZ, rama była krótsza o około 6 cm (zależnie od modelu, do którego ją porównujemy) - długość od główki ramy do osi tylnego wahacza wynosiła 717,5 mm - dla przykładu ta sama odległość dla MT-9 wynosiła 776,4mm. Podobnie rzecz miała się z belką kardana - ta w K-750 miała długość 278 mm. (Stąd nowego typu amortyzatory często nie mieszczą się w ramie starego typu.) Początkowo stosowano identyczną kierownicę, jak w M-72, aby później zastąpić ją znanym wszystkim rozwiązaniem z "klamkami" na zewnątrz. Zmieniły się gumowe ochraniacze na kolana montowane na zbiorniku paliwa, zmieniła się przednia lampa oraz wprowadzono całkowicie nowe tylne siedzenie pasażera - w tej postaci dotrwało ono do naszych czasów, co widać na przykładzie Dniepra MT-16.

Wszystkie te zmiany miały znaczenie kosmetyczne, liczyła się tak naprawdę zmiana tylnego zawieszenia motocykla z suwakowego na wahaczowe i zawieszenia kosza z drążka skrętnego na wahaczowe, co wydatnie zwiększało prześwit ze 130 do 155 mm, ułatwiało jazdę w terenie i podnosiło komfort jazdy.

Jak wiemy, w 1954 roku KPZR (dla młodych czytelników - Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego) zezwoliła na sprzedaż motocykli osobom prywatnym, tak więc nowa prestiżowa maszyna KMZ mogła cieszyć oko ludu pracującego miast i wsi. Maszyna przynajmniej raz była modernizowana, znana jest wersja K-750M. W latach 1958-1976 wyprodukowano 292781 sztuk maszyn różnych wersji.

W naszym wojsku maszyny te w wersji K-750W służyły w latach 60-tych i później (w 1966 r. gen. bryg. dr inż. C.Nowicki, Szef Służby Samochodowej MON, zatwierdził instrukcję do K-750W do użytku). Wojskowe motocykle różniły się od cywilnych oprócz koloru dodatkowym osprzętem wózka bocznego, tj. uchwytami do montażu rkm-u DP i DPM (przednim i tylnym), kasetowym pojemnikiem montowanym w bagażowej części kosza na magazynki i inne drobiazgi, dodatkowymi uchwytami na zewnątrz kosza na skrzynkę ZIP, montowaną pomiędzy motocyklem a wózkiem, i uchwytami na saperki.

K-750W wczesna wersja

K-750W - wczesna wersja

K-750W

K-750W - wersja późniejsza

Motocykl K-750 spotykany jest na naszych drogach stosunkowo często. Jest to maszyna uważana przez kolekcjonerów za "gorszą" od M-72 z powodu kształtu ramy, różnego od "klasycznej" emki. Jednak musimy sobie uświadomić, że wcale nie tak łatwo jest już spotkać oryginalne, nie przerabiane starsze modele K-750 z przodem na krótkim wahaczu w oryginalnej, krótkiej ramie, z kierownicą z klamkami "do wewnątrz" i dzielonym tylnym błotnikiem. Trudności z regeneracją przednich "wahaczyków" i tylnych amortyzatorów starego typu, do których ciężko dokupić oryginalne uszczelnienia, skutecznie zniechęcają posiadaczy takich maszyn do zachowania ich w oryginalnym stanie.

K-750W

K-750W - schemat smarowania